Kości, tworzące stelaż dla całego, organizmu są niezwykle ważne. Pozwalają utrzymać ciało w odpowiedniej pozycji i, współpracując z mięśniami, poruszać się. Jest to skomplikowany mechanizm połączony ruchomymi stawami, który czasem może się zepsuć. Gdy tak się stanie, może przysporzyć dużo bólu i utrudnić ruch. Dotyczy to nie tylko ludzi, którzy cierpią na reumatyzm, ale również psy, które mogą zapaść na wiele schorzeń układu kostnego. Jedną z takich chorób jest dysplazja stawu biodrowego.

Jest to schorzenie, które w większości przypadków warunkowane jest genetycznie, natomiast w znacznie mniejszym stopniu występuje z przyczyn środowiskowych. Dysplazja najbardziej zagraża rasom dużym, takim jak owczarek niemiecki, bernardyn, bokser, owczarek kaukaski, rottweiler, doberman, golden retriever, labrador i nowofundland. Nie jest jednak zasadą, że na schorzenie te zapadają jedynie psy z ras dużych. Cierpieć na dysplazję mogą również małe psy, w tym mopsy, pudle, buldożki francuskie. Aby stwierdzić, czy szczenię zagrożone jest tym schorzeniem najlepiej przebadać jego rodziców: wszystkie psy rodzą się zdrowe, a choroba pojawia się z czasem, najczęściej w okolicy 6 miesiąca życia. Polega ono na rozluźnieniu struktur otaczających staw biodrowy, co prowadzi do niedopasowania w stawie i do przemieszczania się kości udowej w stosunku do panewki miednicy. W zdecydowanej większości przypadków dotyka oba stawy. Pierwszymi objawami zazwyczaj jest kulawizna, chwiejny chód, trudności przy wstawaniu, ograniczone odwodzenie, zmiana w sposobie biegania, gdzie moją pojawić się tzw. „skoki zająca” lub kołysanie zadem. W przypadku takich objawów konieczna jest wizyta u weterynarza. Dysplazję stwierdza się na podstawie wywiadu, badania klinicznego oraz badania radiograficznego i określa ją w czterech kategoriach: A – staw biodrowy normalny, B – staw biodrowy prawie normalny, C – dysplazja nieznaczna, D – dysplazja częściowa, E – dysplazja ciężka. Jak niemal w przypadku wszystkich chorób, im prędzej schorzenie to zostanie zdiagnozowane, tym łatwiej je wyleczyć. W przypadku, kiedy jeszcze dysplazja nie jest poważna, możliwe jest leczenie zachowawcze, które polega na kontrolowaniu masy ciała poprzez odpowiednią dietę, ograniczenie ruchu, gdzie nie zaleca się biegania, skakania czy chodzenia po schodach, natomiast można z psem wykonywać różne, nieobciążające ćwiczenia, takie jak chodzenie na smyczy czy pływanie czy nie obciążające stawu zabawy. Ponad to stosuje się leki chondroprotekcyjne i regenerujące chrząstkę stawową, w przypadku ostrego bólu zaleca się również środki przeciwbólowe. W przypadku zaawansowanej choroby niezbędne jest leczenie chirurgiczne, jednak o tym, czy jest to konieczne i jaki zabieg najbardziej jest najbardziej potrzebny.

Najlepszą metodą jest zapobieganie niż leczenie, dlatego jeżeli wiemy, że nasz pupil znajduje się w gronie zwierzaków zagrożonych tą chorobą, warto pamiętać o kilku bardzo ważnych rzeczach. Psy dużych ras rosną bardzo szybko, dlatego ryzyko wystąpienia u nich dysplazji jest największe. To, co może zrobić właściciel, to przede wszystkim zastosować odpowiednią dietę, by nie doprowadzić do nadwagi u zwierzęcia. Odpowiednio dobrana karma zapobiegnie również gwałtownemu rozwojowi szczenięcia, co zmniejsza ryzyko zwyrodnienia stawów, które nadążają za wzrostem reszty organizmu. Ważne jest też, aby pies nie nadwyrężał stawów, więc trzeba nad nim panować w czasie zabawy, aby nie wykonywał gwałtownych skoków i nie biegał zbyt szybko, narażając się przy tym na różne urazy.

Nie ma bardziej wspaniałego widoku niż szczęśliwy psiak w czasie zabawy. Postarajmy się, aby zawsze mógł się tak bawić i nigdy nie był narażony na ból. Można temu zapobiec w bardzo prosty, a czasem tak trudny do wykonania sposób: poświęcajmy czas i uwagę naszym zwierzakom. Dbajmy o ich zdrowie, jak dbamy o własne, a nasi czworonożni przyjaciele z pewnością umilą nam życie swoimi psotami.